"KSIĘŻYC ZZA NIKABU" EWA ZARYCHTA, MONIKA ABDELAZIZ

Od lat Egipt przyciąga tysiące turystów, którzy chcą choć przez kilka dni odpocząć w promieniach egzotycznego słońca, zwiedzić zabytkową architekturę, czy nacieszyć oczy niesamowicie pięknymi i urokliwymi krajobrazami. Jednak czy zwiedzający poznają choć odrobinę prawdziwego klimatu tego urzekającego kraju? Zapewne większość wczasowiczów wykupuje grupowe wycieczki u swojego rezydenta, jada posiłki hotelowe, a wolny czas spędza na plaży czy w pobliżu basenu. Jeśli jednak intryguje Cię prawdziwy Egipt, jego mieszkańcy czy religia, którą wyznają, to musisz przeczytać powieść „Księżyc zza nikabu”, a gwarantuję Ci, że się nie zawiedziesz.

Kraj ten kusi niepowtarzalną historią i zabytkami, pięknymi rafami koralowymi, turkusową i nieskazitelną wodą, czy niesamowitymi oazami i pustyniami. Jednak Egipt kryje w sobie o wiele więcej tajemnic, o których większość Europejczyków nie zdaje sobie sprawy. 

Dwie Polki - Ewa Zarychta wraz z córką Moniką zauroczone Egiptem postanowiły zamieszkać tam na stałe, założyć rodzinę i pracować. Po pewnym czasie podzieliły się swoimi obserwacjami, opisując je na blogu www.polskamuzułmanka.blog.pl, a następnie w książce „Księżyc zza nikabu”, gdzie prezentują współczesny Egipt widziany ich oczami. Powiedziałabym, że to poradnik o kulturze tego kraju, poparty wieloma przykładami różnych historii zaprzyjaźnionych kobiet lub osób poznanych podczas pobytu w mieście Szarm el-Szejk, bo właśnie tam mieszkają autorki. Książka zawiera niezwykły zbiór praktycznych informacji o codziennym życiu, religii islamu, jedzeniu, a nawet o związkach z obcokrajowcami. 

Monika właśnie w Egipcie poznała swojego męża muzułmanina, któremu urodziła synka, a następnie zdecydowała się na zmianę wyznania. Ale nie był to żaden wymóg ze strony męża czy reszty społeczeństwa. Poznała lepiej religię i sama, z własnej nie wymuszonej woli, postanowiła zostać muzułmanką. Właśnie dzięki niej poznajemy islam z innej strony. Chociażby dlaczego kobiety tak chętnie ubierają burki, nikaby czy galabije, choć często to kojarzone jest z niewolą.

„Poza tym w Koranie można znaleźć słowa, że przesadna gorliwość w religii i wszelki fanatyzm są złe. Ale niektóre osoby o tym zapominają, powołując się na islam wybiórczo i dla własnych korzyści lub tłumacząc głupie zachowania, albo też chcąc zmydlić oczy osobie nieznającej tematu.”

Kobiety poruszają także bardzo ciekawą kwestię starcia dwóch religii, czyli chrześcijaństwa i islamu. Pomimo, że Monika obecnie modli się do Mahometa, to nadal praktykuje zwyczaje polskie, chociażby jak kolacja w dzień Bożego Narodzenia. Opisują także odwrotną sytuacje, kiedy muzułmanie kończą Ramadan (post) i zaprzyjaźnieni Polacy przygotowują dla nich kolację, pomimo, że nadal wyznają katolicyzm. Chodzi tu o zrozumienie i zaakceptowanie odmiennej wiary. Jednak chyba najbardziej podobał mi się rozdział, w którym jest mowa o Papieżu Janie Pawle II i jego postrzeganiu religii islamu.

„Jak Paweł II w swoich homiliach zachęcał, a wręcz uznawał to za obowiązek każdego chrześcijanina, ponieważ wszyscy modlimy się do TEGO SAMEGO BOGA.”

Z książki dowiadujemy się również, iż Egipt nie są tak konserwatywny i fanatyczny jak inne kraje arabskie. Tu wbrew pozorom w domu rządzą kobiety, a dzieci są najważniejsze. Jeden z przykładów przytacza Monika, która z małym dzieckiem pojechała do Polski załatwić dokumenty do urzędu, a jej dziecko bawiło się przy biurku urzędnika. Kobieta została parokrotnie poproszona o uspokojenie malca i niezakłócanie ciszy innym. W Egipcie dzieci są mile widziane nawet w urzędach, gdzie pracownicy pomagają matkom, zabawiając ich pociechy. Nie możemy oczywiście porównywać tego kraju do Afganistanu czy Pakistanu, gdzie sporo jest terrorystów, kobiety są bite i sponiewierane przez mężów, a dzieci muszą pracować, by utrzymać rodzinę. Jednak sięgając po tą powieść, nie wiedziałam tego. Intryguje mnie ta religia i kultura, dlatego przyjemnie było poznać ją od całkowicie innej strony.

Niestety Egipt ma też swoje wady. Bohaterki naszej powieści musiały zgodzić się na sporo kompromisów, chociażby w sprawie wyjazdów, kiedy to potrzebują najlepiej męskiego opiekuna. Wyjście do kawiarni z koleżanką także nie wchodzi w rachubę, bo mogłoby to być źle odebrane przez społeczeństwo. Kobiety niejednokrotnie stykały się z patowymi sytuacjami, gdyż kultura w tym kraju jest całkowicie odmienna od naszej Europejskiej. Mimo wszystko kochają Egipt i chcąc tam pozostać szanują panujące tam zasady.

„Mamy to wszystko, po co ludzie z Europy przyjeżdżają z taką radością 

i na co czekają długie zimne miesiące.”

Do tej pory czytałam już kilka pozycji opisujących życie w krajach arabskich, jednak ta powieść zwaliła mnie z nóg. Rozwiała moje wszystkie pytania, które zadawałam sobie od lat. Książka przedstawia ogrom informacji i to bardzo szczegółowo przedstawionych. Z łatwością mogłam wyobrazić sobie smak lokalnego chleba, wygląd miejscowych kobiet, czy sytuacje z życia codziennego. Myślę, że to idealna lektura dla osób, które chcą wyjechać na wczasy do Egiptu i poznać jego prawdziwą odsłonę.

Moja ocena: 6-/6

Tytuł: Księżyc zza nikabu.

Autor: Ewa Zarychta, Monika Abdelaziz

Gatunek: Reportaż, Literatura faktu, Polskie

Wydawnictwo: Novae Res

Ilość stron: 256

Za egzemplarz książki do recenzji serdecznie dziękuję